Słowiańska osada, tworząca się na ziemiach współczesnej Trzebnicy w V wieku n.e., prężnie się rozwijała. W XII wieku wybudowany został kościół św. Piotra. Osada posiadała także przywileje wsi targowej, utracone w 1138 roku.
W tymże roku w dokumentach pojawiła się pierwszy raz nazwa Trzebnica.
Pojawienie się księcia Henryka Brodatego wraz z małżonką, księżną Jadwigą, w 1202 roku zadecydowało o dalszym rozwoju osady.
Ufundowany kościół i klasztor, w którym zamieszkały cysterki stał się ośrodkiem życia religijnego, kulturalnego i gospodarczego. Trzebnica została rozbudowana i nadano jej prawa miejskie w 1250 roku.
Nie ominęły jej jednak wszelkiego rodzaju najazdy, grabieże i epidemie. Dwukrotnie miasto splądrowali husyci,
dosięgła je również epidemia „czarnej śmierci”.
W 1526 roku, gdy Śląsk wszedł w posiadanie Habsburgów, w Trzebnicy wybudowano nowe domy, kuźnię, powstały nowe cechy. W 1605 roku stanął drewniany ratusz. Niestety kolejne straty dla miasta przyniosła wojna 30 – letnia. Miasto w dużej mierze zostało zniszczone. Odbudowa miasta rozpoczęła się wraz z budową nowego budynku klasztornego w 1696 roku.
Gdy Prusy zaczęły podbijać Śląsk w 1740 roku Trzebnica na ponad dwieście lat znalazła się pod panowaniem pruskim i niemieckim.
W początkach XIX w. rozpoczął się pomyślny okres w dziejach miasta. Powstały: bank, biblioteka, drukarnia, rozwijało się szkolnictwo, wydawano pierwsze lokalne gazety. Epidemie cholery, które nawiedziły Wrocław w latach 1853–1856, przyczyniły się do odkrycia walorów klimatycznych Trzebnicy i okolic. W 1888r. otwarto „Zdrój św. Jadwigi”. W sąsiedztwie uzdrowiska wzniesiono liczne pensjonaty i wille
oraz kolej łącząca miasto z Wrocławiem.
Obecnie Trzebnica jest ośrodkiem administracyjnym i gospodarczym dla kilku gmin o charakterze rolniczym,
a także ważnym ośrodkiem sadowniczym.