Klasztor/ Zwiedzanie

Osada, tworząca się na ziemiach współczesnej Trzebnicy w V wieku n.e., prężnie się rozwijała. W XII wieku wybudowany został kościół św. Piotra. Osada posiadała także przywileje wsi targowej, utracone w 1138 roku.

Pojawienie się księcia Henryka Brodatego wraz z małżonką, księżną Jadwigą, w 1202 roku zadecydowało o dalszym rozwoju osady.

Ufundowany kościół i klasztor, w którym zamieszkały cysterki stał się ośrodkiem życia religijnego, kulturalnego i gospodarczego. Trzebnica została rozbudowana i nadano jej prawa miejskie w 1250 roku.

Nie ominęły jej jednak wszelkiego rodzaju najazdy, grabieże i epidemie. Dwukrotnie miasto splądrowali husyci, dosięgła je również epidemia „czarnej śmierci”.

W 1526 roku, gdy Śląsk wszedł w posiadanie Habsburgów, w Trzebnicy wybudowano nowe domy, kuźnię, powstały nowe cechy. W 1605 roku stanął drewniany ratusz. Niestety kolejne straty dla miasta przyniosła wojna 30 – letnia. Miasto w dużej mierze zostało zniszczone. Odbudowa miasta rozpoczęła się wraz z budową nowego budynku klasztornego w 1696 roku.

Gdy Prusy zaczęły podbijać Śląsk w 1740 roku Trzebnica na ponad dwieście lat znalazła się pod panowaniem pruskim i niemieckim. Na mocy, wydanego przez władze pruskie w 1810 roku, dekretu o kasacjach klasztorów, siostry cysterki zmuszone zostały do opuszczenia murów trzebnickiego klasztoru.

Przez kolejne lata klasztor stawał się kolejno: obozem jenieckim, wojennym lazaretem, przędzalnią wełny. W 1870 roku część południowa wykupiona została przez Rycerzy Maltańskich, którzy utworzyli w niej szpital wojskowy. W tym samym roku zaczęły w nim pracować Siostry Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, przybyłe do Trzebnicy w 1861 roku. Po długich staraniach stały się one właścicielkami całego zespołu klasztornego.

W XIX wieku Trzebnica się rozwijała, postawały instytucje użytku publicznego oraz kolej łącząca miasto z Wrocławiem.

Obecnie Trzebnica jest ośrodkiem administracyjnym i gospodarczym dla kilku gmin o charakterze rolniczym, a także ważnym ośrodkiem sadowniczym.